Beste vrienden en familie,
Het is 22 juli 13u23 en de elektriciteit is wederom uitgevallen in Ecoplastile. In het donker wordt er rustig verder vergaderd onder enkele collega's, terwijl een hevige storm het dak doet daveren. Dit is het uitgelezen moment om te bezinnen en terug te blikken op de afgelopen weken. Bijdeze volgt het halfweg-verslag.
Na een lange vlucht, komen wij (Antonia, Loïc en Kasper) toe in Kampala. We worden warm verwelkomd door onze partner Franc en in aditio het hele bedrijf. Algauw krijgen we een rondleiding in het bedrijf, waarbij we de machines inspecteren en de medewerkers ontmoeten. Het is ons direct duidelijk dat iedereen er naar uitkijkt om van elkaar te leren op zowel cultureel als technisch vlak.
Naast de fabriekstoer, tonen ze ons het immer bruisende Kampala. De stad, die oorspronkelijk in 1880 gebouwd is op zeven heuvels, kent ondertussen een populatie van bijna 4 miljoen inwoners. Elke straat wordt geflankeerd door tal van kleine winkeltjes en straatverkopers die de bedrijvigheid van de stad symboliseren. Tegelijkertijd zorgt het gebrek aan een deftig wegennetwerk voor de lamlegging van de stad dankzij talloze 'traffic jams'.
Zonder waarschuwing vloeit het toeristische weekend over in het begin van de werkweek. Met een tas koffie in de hand en veel enthousiasme kunnen we eindelijk beginnen aan ons project. De eerste week moeten we vooral veel plannen. Dit verloopt echter stroever dan verwacht. Enerzijds is het moeilijk om zonder (veel) ervaring te weten wat voor materialen en gereedschap we nodig hebben voor de constructie, anderzijds hebben we geen flauw idee waar we deze dingen kunnen vinden in Kampala. Gelukkig worden we geholpen door Joan en Brenda, respectievelijk de technische en administratieve verantwoordelijken. Zij zullen gedurende het hele project nauw met ons samenwerken om alles in goede banen te leiden.
Uitgeput van de vermoeiende eerste week die overladen is met Wows en Waaws (Banange in het Luganda!) door de vele eerste indrukken, nemen we het rustig aan in het weekend. Naast de was en de plas, bezoeken we op zondag ochtend een basilica. Dit monument is gebouwd ter nagedachtenis van de Bugandese Martelaars van het Christelijk geloof. Uit alle uithoeken van het land komen gelovigen naar dit monument om hun respect te betuigen. De martelaars staan zelfs afgebeeld in de Sint-Pieters Basiliek in Rome.
Om het weekend af te sluiten neemt Franc ons mee naar een bar genaamd Isabella, waar we genieten van een zwoele reggae coverband. Perfect wat we nodig hebben!
Om de tweede week te beginnen willen we graag een klein stukje België tonen aan ons partner bedrijf. Op zondag bereiden we dus een heuze spaghetti bolognaise die we op maandagmiddag samen hebben opgegeten. In tegenstelling tot de werknemers zitten wij graag buiten voor het middageten, maar ze komen -tegen hun principes in- toch bij ons zitten om bij te babbelen en elkaar te leren kennen.
Op maandagavond landt Anaïs eindelijk in de Entebbe luchthaven. Samen met Franc gaan we haar ophalen en doen we ons best om haar een warm welkom te heten. Ook in Ecoplastile is iedereen enthousiast over haar komst en met een paar leuke souveniers die Anaïs meebracht van België is het ijs al snel gebroken.
Onze werkweek start met het bezoeken van verschillende hardware shops ('doe-het-zelf zaken') om het nodige materiaal en gereedschap te verkrijgen. Vervolgens vatten we de koe bij de horens en gaan we aan de slag om de stalen profielen en de watertank in de juiste vorm te krijgen. Met drilboor en slijpschijf, geodriehoek en potlood, veiligheidskledij en oordoppen in de aanslag, slagen we in onze opzet! Tegen het einde van de week staat het buitenste frame van onze wasmachine zowaar recht.
Tijdens het weekend toeristen we nog wat verder in Kampala. We bezoeken de nationale Gadaffi moskee: de grootste moskee van Oost-Afrika (gesponsord in zijn bouw door de toenmalige bevriende president van Libië). In de moskee worden we rondgeleid door Malek, een student die toerisme studeert. Nadien neemt hij ons mee naar enkele drukke wijken van Kampala's 'downtown'. In Owino market vind je een indrukwekkende hoeveelheid (tweedehands) kledingswinkels verzameld in een gigantsiche overdekte markt. Op Nakasero market ligt al het fruit, groenten, kruiden en granen in mooi geconstrueerde hopen te koop. Om zaterdag af te sluiten bekijken we het onafhankelijkheidsmonument van Oeganda. Een beeld van een vastgebonden moeder die haar kind erboven uitsteekt, dat symbool staat voor een hoopvolle toekomst.
Op zondag wonen we een echte pentacost, Anglikaanse mis bij met de familie van Brenda. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt! Elk gebed wordt gezongen met behulp van een heuze band die enorm meeslepende en opzwepende gospel brengt. De priester brengt de verzen in een begrijpbare taal en verwacht continu repliek van zijn publiek, waardoor iedereen aan zijn lippen hangt. Volgens een eeuwen oude familietraditie eten we na de mis allemaal samen in de plaatselijke KFC. Smullen!
Om de dag af te sluiten in rust bezoeken we de Baháʼí tempel. Ouder dan de onafhankelijkheid van Oeganda, staat deze tempel statig op een heuvel in een prachtige tuin de stad te overkijken. De Baháʼí religie wilt een eenmaking van alle religies onder één god en biedt hun tuin en tempel in al hun openheid en rust aan al wie wilt luisteren.
We leren in onze derde week Meddie en Felix kennen. Meddie werkt als lasser, en Felix is elekricien. Beiden helpen ons enorm om van onze derde werkweek een succes te maken. Een ontmoeting met Felix zorgt ervoor dat we al een pak beter begrijpen wat we zoeken en wat we moeten doen om de motor en de elektriciteit te doen werken.
Dankzij Meddie leren we hoe we moeten lassen en geven we meer vorm aan onze constructie. Nadat hij eerst zelf begint, nemen we langzaamaan meer en meer over. Eindelijk kunnen nu alle verschillende deeltjes van de machine aan elkaar worden gezet. Het mobile frame van onze machine - het bovenste deel van onze machine dat de motor draagt - wordt afgewerkt op dinsdag door Kasper, Loic en Meddie.
In de tussentijd gaan Antonia en Anaïs naar het centrum van Kampala, in de drukte van de Nakasero market. Ergens verborgen tussen die duizenden kraampjes zit namelijk het kraampje dat ons team zoekt, waar we al onze elektriciteitscomponenten kunnen vinden. De verkoopster van die winkel verdwijnt vervolgens met ons boodschappenlijstje en loopt voor ons de markt op en neer (gedurende enkele uren!) op zoek naar elk specifiek component.
De volgende dag op Ecoplastile merken we echter op dat onze componenten niet passen in de elektriciteitsdoos die we gekocht hebben en beslissen we terug te keren naar de markt. Gelukkig vormt dit geen probleem aangezien de verkopers ons opnieuw met een glimlach ontvangen en de doos omwisselen voor een grotere. Diezelfde dag nog slagen we erin om de elektriciteitscomponenten te verbinden aan elkaar en ligt alles klaar om aangesloten te worden.
Het weekend begint iets vroeger deze week, wanneer we op vrijdagvoormiddag al gas zetten naar Jinja. Jinja ligt op drie uur rijden van Kampala en is een werkelijk vakantieoord hier in Oeganda. Deze stad biedt rust en is gekend als de bron van de Nijl, die helemaal tot in Egypte stroomt.
Eerst bezoeken we daar een business conferentie van bedrijven waar Ecoplastile ook aanwezig is. Toegegeven wel moeilijk te verstaan, aangezien het meeste wordt verteld (of eerlijk gezegd, luidkeels geroepen in de micro) in de lokale taal. We verblijven die avond aan de oever van de Nijl en genieten van een mooie zomeravond met goeie drankjes en kaartspelletjes.
De volgende ochtend vliegen we erin door 's morgensvroeg van een 20-meter-lange glijbaan de Nijl in te glijden. Vervolgens gaan we raften. We vertrekken op onze rafting bootjes en trotseren de eerste golven met glans. Tussen de stroomversnellingen in zijn er rustige stukken waarbij we veel vogels zien en zelfs vleermuizen. In een niveau 5 stroomversnelling vallen we vervolgens allemaal het bootje uit. Ook al deed het vallen geen deugd, was het ergens ook wel deel van de fun. De volgende dag genieten we van lekkere verse vis samen met Franc van Ecoplastile en zetten we vervolgens onze terugweg in naar Kampala na een geslaagd weekend.
Mooie en duidelijke rapportage. Leuk om te lezen.
Een vraagje: op de foto zien jullie er zo dik gekleed uit. Is dat nodig?